In de serie Ardennen trails had ik de Hard Aisne Durbuy Trail (HADT) nog niet eerder gelopen als evenement. De regio Luxemburg was me zeker niet onbekend door een aantal trails en wandelingen tijdens vakanties en weekendjes-weg.
Wegens vormgebrek had ik vorig jaar een Ardennenmarathon geskipt, omdat ik geen zin had om van een trail een wandeling te maken. Nu pakte ik, redelijk voorzichtig nog, een herkansing met een aangekondigde 32km/1450hm. (Bron Garmin 34km/1600hm)
Echt specifiek train ik niet voor dit soort evenementen, omdat het eenvoudigweg in onze regio aan hoogtemeters ontbreekt en omdat het stijgen en dalen specifiek en technisch kan zijn. Wel zorg ik uiteraard voor een goede conditionele basis en ik probeer zo goed mogelijk voorbereid aan de start te staan.
Om mezelf een lange reis voor de start te besparen was ik een dag eerder vertrokken en maakte ik een verkennend wandelingetje vanaf de startlocatie in Bomal waar je langs de Aisne loopt. Op ruim 5km wandelen maak ik al 200hm en zit er een behoorlijk technisch pad in. Een plaatselijke boer die langs het parcours aan het werk is maakt me luid en lachend wijs dat bij de Grotte de Coleoptere waar ik een foto maak, wolven huizen. Maar vanwege de drukte rond de trail zullen die zich niet laten zien volgens hem.
De Ardense beelden uit het verleden leven weer en ik neem me voor om op de dag van het evenement rustig aan te doen. Terugkomend bij de start ervaar ik die typische sfeer rond de kleinschalige trails waarvan er in de Ardense dorpen gelukkig nog een aantal te vinden zijn. Op een hectare rond het voetbalveld is tevens een schooltje en kinderopvang en een gemeenschapsruimte waar de tapkast in de gymzaal staat waar gewoon lesgegeven wordt als de vaten met Durboyse bier naar binnen worden gerold. De klaptafels staan klaar en de friet- en worstenkar wordt bevoorraad. Ik kan met een gerust hart naar mijn B&B om me verder geestelijk voor te bereiden en zo uitgerust mogelijk te beginnen.
Het evenement is met 3 starts van elk 200 lopers uitverkocht en onze groep vertrekt om 12.30 uur. In het begin stropt het even zoals zo vaak bij dit soort evenementen, maar door de hoogtemeters is er al snel ruimte genoeg om door te kunnen lopen. De trail wordt gekenmerkt door veel technische singletracks en een aantal zeer pittige klimmetjes en afdalingen. Ik merk aan mijn fysiek dat de souplesse minder aan het worden is. Iets met aansturen van je lijf en het beheersen van je bewegingen; ik vind het gewoon een fantastische trail, maar voor mij heel pittig.
De trail kent ook drie waterpassages en drie stukken door een (modder)beek; heel fraai gevonden allemaal. Op enig moment komen we in de leisteengroeves, een van de hoogtepunten van vandaag, maar ook het zwaarste deel. Het zit hem in een steile klim die op handen en voeten met weinig houvast moet worden afgelegd. De doornstruiken bezorgen me enkele ‘bush tattoos’, maar ik overwin de klim. Ik merk dat voor meer lopers deze groeve de scherprechter moet zijn geweest als ik bij latere beklimmingen trailers onderweg meerdere keren zie gaan zitten om tussendoor op adem te komen. Op dit werk lijkt niet iedereen voorbereid.
Onderweg heb ik inmiddels Sophie ontmoet die wel eens met Footprint meeloopt en babbel even bij, maar na de eerste ravito ben ik haar kwijt. In het laatste stuk haalt ze me, met haar loopmaatje, weer in en kan ik ze in de laatste kilometers bijhouden, zodat we na de finish nog even napraten. Ondertussen is het klimmen en dalen tot op de laatste kilometer gewoon doorgegaan en heb ik een paar keer dankbaar gebruik kunnen maken van een hulptouw. Met name de leemlagen zijn spekglad. Na 5 uur en 36 minuten kom ik dan eindelijk binnen, ruim een half uur later dan de door mij beoogde tijd. Hoewel ik tijd nam voor de ravito’s, sanitaire stops en fotomomentjes zegt het wel iets over de zwaarte, want als ik enigszins kan dribbelen of lopen dan doe ik dat altijd. Sophie en ik waren het er over eens dat het zou kunnen liggen aan de route die weinig herstelmomenten kende. Ik zie dat overigens ook als een compliment aan de organisatie; ze zetten een trailwaardige route weg voor ervaren lopers die overigens perfect gemarkeerd is.
Hoe zwaar een trail is, is vaak een vorm van perceptie. Zo vond ik het vandaag zwaarder dan de 53km lange Lee Trail met zijn 2300hm. Daarbij heb ik me vandaag ook gerealiseerd dat de jaren ook gaan tellen, hoewel Sophie tot twee keer toe benadrukte dat ze het zo gaaf vond dat ik dit soort uitdagingen nog steeds opzoek.
Al met al heb ik weer een topweekend beleefd en de trail als altijd afgesloten met junkfood en bier. De band was toen waarschijnlijk al enkele uren aan het spelen in de gymzaal en de after trail was in volle gang. Mijn beentjes hoefden echter niet meer van de vloer. Ik was inmiddels letterlijk stil gevallen en hunkerde naar een douche, blarenpleisters, voetcreme en een bed. Er was dan nog wel voldoende adrenaline om een blog te schrijven waarvan je nu de laatste woorden leest. Tot op de paadjes ……… ergens.
De link naar de route vind je op mijn Wikiloc pagina: https://nl.wikiloc.com/routes-berglopen/hadt-trail-180323-bomal-sur-ourthe-128715465
Foto’s van Jos en De Neel (TRB) die ik onderweg naar huis nog even, samen met Harald spotte.
Footprint Runner 